قرآن کریم:
إنَّ اللَّهَ يأمُرُ بِالعَدلِ و الإحسانِ
خداوند به عدل و احسان فرمان می‌دهد.
نحل، آيه ۹۰

قرآن کریم:
و يُطعِموُنَ الطَّعامَ عَلي حُبِّهِ مِسكيناً و يَتيماً و أسيراً، إنَّما نُطعِمُكُم لِوَجهِ اللَّهِ لا نريدُ مِنكُم جَزاءً و لاشُكُوراً
و به [پاس] دوستی [خدا] بينوا و يتيم و اسير را خوراک می‌‏دهند. ما برای خشنودی خدا است كه به شما می‌خورانيم و پاداش و سپاسی از شما نمی‌خواهيم.
انسان، آيه ۹ – ۸

امام علی‏ عليه السلام:
طوبي لِمَن أحسَنَ إلَي الِعبادِ و تَزَوَّدَ لِلمَعادِ
خوشا به حال آن كه به بندگان خدا نيكی كند و برای آخرت خود زاد و توشه برگيرد.
غررالحكم و دررالكلم، ح ۵۹۵۵

پيامبر صلی الله عليه و آله:
مَن عالَ يَتيماً حَتّي يَستَغنِيَ أوجَبَ اللَّهُ لَهُ بِذلكَ الجَنَّةَ
هركس يتيمی را سرپرستی كند تا بي‏نياز شود، خداوند در برابر، بهشت را بر او واجب مي‏كند.
بحار الأنوار، ج ۴۲، ص ۲۴۸

امام علی‏ عليه السلام:
كَما تُعينُ تُعانُ
آنگونه كه ياری مي‏كنی، ياری مي‏شوی.
غررالحكم و دررالكلم، ح ۷۲۰۹

امام صادق‏ عليه السلام:
اَيُّما مُؤمِنٍ نَفَّسَ عَن مُؤمِنٍ كُربَةً، نَفَّسَ اللَّهُ عَنهُ سَبعينَ كُربَةً مِن كُرَبِ الدُّنيا و كُرَبِ يَومِ القيامَةِ
هر مؤمنی كه گرفتاری مؤمنی را برطرف كند، خداوند هفتاد گرفتاری دنيا و آخرت را از وي دور مي‏سازد.
مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۴۱۳

امام علی‏ عليه السلام:
إنَّ أحَبَّ المُؤمنِينَ إلَي اللَّهِ مَن أعانَ المُؤمِنَ الفَقيرَ مِنَ الفَقرِ في دُنياهُ و مَعاشِهِ
محبوب‏ترين مؤمن نزد خداوند، كسي است كه مؤمن فقيری را در تنگدستی دنيا و گذران زندگی، ياری رساند.
تحفة العقول، ص ۳۷۶